می گویند حجاب ملاک پاکی و پاکدامنی نیست، دل باید پاک باشد،وگرنه پاره ای از چادری ها بدتر از مانتویی ها هستند و در زیر چادر همه کار انجام می دهند و...

پاسخ:پاکی دل بی ارتباط با پاکی سایر اعضا و جوارح نیست اگر دل براستی پاک باشد هرگز به نافرمانی خدا فرمان نمی دهد،بنابراین کسی که نافرمانی خدا می کند،بطور قطع دلش بیمار و آلوده است.مضافا ما نمی گوییم که پاکی و پاکدامنی تنها این نیست که زنی دچار فساد و فحشا نگردد.قرآن کریم بی حجابی را گونه و مرتبه ای از بی عفتی قلمداد می نماید.اگر زنی با پوشیدن لباس های بدن نما و تحریک آمیز یا با بیرون گذاشتن موهای سر و استعمال عطر و آرایش،سبب تحریک غریزه جنسی در جوانی گردد و او را به چشم چرانی و شهوترانی وا دارد و یا به هر صورت دیگری سبب آلودگی مرد گردد،گناهکار و مجرم ناپاک خواهد بود .او ممکن است خودش فاسد نباشد ولی فساد آفرین است و فسادآفرینی بسی بدتر از فاسد بودن است.

مگر گناه کبیره زنا تنها با آمیزش جنسی تحقق می یابد؟مگر صادق آل محمد(صلی الله علیه و آله) علیه السلام نفرمود که نگاه حرام هم زنا است اما زنای چشم.بوسیدن نامحرم نیز شعبه ای از زنا است و بوییدن نامحرم نیز چنین است و زنی که خود را در معرض نگاه یا بوسه یا مشام نامحرمی قرار دهد نیز دچار زنا گشته است.زنی که با لباس های تحریک آمیز و با سر و روی آرایش کرده و با مالیدن عطر و ادکلن تند،در کوچه و خیابان ظاهر شود،با این کار خود چه می خواهد بگوید؟جز اینکه می خواهد بگوید:ای جوانی که در اوج بیداری و فعالیت غریزه جنسی هستی،مرا و چهره زیبای آراسته مرا بنگر،بوی مرا استشمام کن و لذت ببر امادر آتش غریزه جنسی بسوز و بساز!علاوه بر همه اینها مگر عفت و پاکدامنی در زنا نکردن است.مگر نه اینکه همه بدن زن(بجز گردی صورت و دست ها تا مچ) در فقه اسلامی عورت به حساب می آید و امانت شوهر در دست زن است.زنی که گردن و موی خویش را به بیگانه می نمایاند،در واقع بخشی از عورت خویش را به معرض نمایش گذاشته و به امانت همسرش خیانت ورزیده است.

به هر حال ما می گوییم چنین زنی که از جهت ناموسی آلوده نیست،چه بهتر که با پوشش کامل سبب آلودگی اجتماعی نیز نشود و در گناه دیگران شریک نگردد.